Υποκατηγορίες

• 

  Βλαστός, Γιώργος

     Ο Γιώργος Βλαστός σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών και έλαβε δίπλωμα το 1997, ενώ την ίδια χρονιά απεφοίτησε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris IV) λαμβάνοντας τον μεταπτυχιακό τίτλο (D.E.A.) στη μουσικολογία. Από το 2005 είναι διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο τίτλος της διδακτορικής του διατριβής είναι: «Η πρόσληψη της ελληνικής αρχαιότητας στη γαλλική μουσική των αρχών του 20^ού αιώνα: 1900-1918». Είναι διευθυντής των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, μέλος της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας, αρχισυντάκτης του μουσικολογικού περιοδικού Πολυφωνία (www.polyphonia.gr) και μέλος της ελληνικής ομάδας εργασίας του διεθνούς ερευνητικού προγράμματος RIPM (Répertoire International de la Presse Musicale / Retrospective Index to Music Periodicals, 1800-1950). Έχει συγγράψει λήμματα για την διαδικτυακή έκδοση του μουσικού λεξικού The New Grove Dictionary of Music and Musicians (Grove Music Online), έχει συνεργαστεί με τον τομέα εκδόσεων του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και έχει συμμετάσχει ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής και ως ομιλητής σε διεθνή μουσικολογικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στις επιστημονικές του δημοσιεύσεις περιλαμβάνονται κείμενα σε συλλογικούς τόμους, άρθρα και βιβλιοκριτικές σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Επίσης, έχει αναλάβει την επιμέλεια επιστημονικών εκδόσεων και πρακτικών συνεδρίων και έχει πραγματοποιήσει μεταφράσεις κειμένων που έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά έντυπα του εξωτερικού. Το ερευνητικό του ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στη γαλλική μουσική του 19^ου και του 20^ού αιώνα. Στις πρόσφατες δημοσιεύσεις του περιλαμβάνεται η επιστημονική επιμέλεια του συλλογικού τόμου Musical Receptions of Greek Antiquity: From the Romantic Era to Modernism (Cambridge Scholars Publishing, 2016), ο οποίος περιέχει μελέτη του για τον Σωκράτη του Erik Satie.

• 

  Δυμιώτης, Φάνος

  Δυμιώτης, Φάνος
  
     Ο συνθέτης και βιολιστής Φάνος Δυμιώτης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1965 στην Λευκωσία της Κύπρου, όταν η χώρα διήγε το 5ο έτος της ανεξαρτησίας της, για πρώτη φορά από τον 12 μ.Χ. αιώνα. Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά της Στέλλας Δυμιώτου, που είναι φιλόλογος, και του Νίκου (✝1990), ενός εξαιρετικά ταλαντούχου γλύπτη, "που αγαπούσε πολύ την κλασική μουσική και ήταν ακόμη πιο μετριόφρων από τον Φάνο", σύμφωνα με την Στέλλα Δυμιώτου.
     Στο περιβάλλον αυτό, οι σπάνιες πνευματικές και μουσικές ικανότητες του Φάνου αναγνωρίστηκαν εγκαίρως. Στα δημοτικά σχολεία Αγίας Μαρίνας και Χρυσελεούσης της Λευκωσίας, όπου μαθήτευσε διαδοχικά (1970-1976), αρίστευε σε όλα τα μαθήματα και μετείχε σε όλα τα φωνητικά και οργανικά σύνολα. Έπαιζε μαντολίνο, και 10 ετών άρχισε βιολί. Συνέχισε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Κύκκου. Εκεί, τον βοήθησε να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και να αναδειχθεί η καθηγήτρια της μουσικής Μάρω Σκορδή, αναγνωρίζοντας την πρόοδό του στο βιολί και την τέχνη των συνθέσεων που είχε ήδη γράψει, μελετώντας από βιβλία "τις ελεύθερες ώρες" του, όπως έγραψε ο ίδιος. Η σύνθεση Marcia Funebre γράφτηκε το 1977 για τον θάνατο του Μακαρίου Γ΄, ενός από τους πιο αγαπημένους ηγέτες διεθνώς, η κηδεία του οποίου ήταν ένα συνταρακτικό παλλαϊκό γεγονός. Είναι το πρώτο από τα έργα του Δυμιώτη που μαρτυρούν το συνεχές ενδιαφέρον του για τους άνισους αγώνες και τα πολιτικά αδιέξοδα της χώρας του, μέρος της οποίας καταλήφθηκε το 1974 από τους Τούρκους.
     Όσο ήταν ακόμη μαθητής γυμνασίου, ο Δυμιώτης συνέθεσε επίσης ένα Κουαρτέτο Εγχόρδων (1979), που επιλέχτηκε και εκτελέστηκε στην Σόφια από επαγγελματικό σύνολο, στις 20 Αυγούστου 1979, σε εκδηλώσεις για το Έτος του Παιδιού. Το κουαρτέτο και η Marcia Funebre εντυπωσίασαν τον Άγγλο απεσταλμένο στην Κύπρο του Διοικητικού Συμβουλίου Εξετάσεων των Βασιλικών Σχολών Μουσικής, Philip R. Pfaff, που μετά από επιμονή της Μάρως Σκορδή, δέχτηκε να εξετάσει τον Φάνο Δυμιώτη στο βιολί και να δει τις συνθέσεις του. Αποτέλεσμα ήταν να τελειώσει ο Δυμιώτης τις γυμνασιακές του σπουδές σ' ένα από τα καλύτερα "μουσικά σχολεία" της Αγγλίας, την Σχολή Μουσικής Chetham του Μάντσεστερ που προετοιμάζει προικισμένα παιδιά για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
     Στην διάρκεια της μαθητείας του στη Μουσική Σχολή Chetham (1979-1983) συνέθεσε δέκα έργα, ορισμένα από τα οποία είναι έργα ώριμου συνθέτη, όπως το Ντιβερτιμέντο για ορχήστρα δωματίου, και το ορατόριο Ο τελευταίος Απόστολος, εμπνευσμένο και αυτό από τον Μακάριο τον Γ΄, μέρη του οποίου παίχτηκαν στις 19 Ιανουαρίου 1983 στη Λευκωσία. Και στις σπουδές του βιολιού ο Δυμιώτης είχε εξίσου θεαματική πρόοδο. Όπως δε θα έκανε σε όλες τις φάσεις των σπουδών του, ήταν, επίσης, δραστήριος ως οργανωτής και ερμηνευτής μουσικής.
     Στο Μάντσεστερ συνδέθηκε με βαθιά φιλία με τον πιανίστα, μαέστρο και μουσικολόγο Γιώργο Χατζηνίκο (1923-2015). Μέσω αυτού γνώρισε το έργο του Νίκου Σκαλκώτα (με τον οποίο είναι πολύ πιθανόν να ένοιωσε κάποιου βαθμού ταύτιση). Ο Χατζηνίκος τού έδωσε επίσης την ευκαιρία να αναδείξει το ερμηνευτικό ταλέντο του, όταν τον κάλεσε να αντικαταστήσει την τελευταία στιγμή την σολίστα συναυλίας που διηύθυνε, και εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς παίζοντας την Ισπανική Συμφωνία του Λαλό.
     Όντας στα 18 του χρόνια ένας εξαιρετικός συνθέτης και βιολιστής, εισήχθη άνετα το 1983 στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ (στο Trinity Hall του πανεπιστημίου), από όπου αποφοίτησε το 1986, έχοντας πάρει την ύψιστη διάκριση (first-class honours) επί δύο συνεχή έτη, "ένα πολύ σπάνιο επίτευγμα", όπως γράφει πιστοποιητικό του πανεπιστημίου. Tο 1986-87 ο Δυμιώτης ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές (Μaster of Philosophy) στην σύνθεση. Καθηγητές του ήταν ο Robin Holloway και ο Alexander Goehr (γιος του Walter Goehr, μαθητή του Σαίνμπεργκ στο Βερολίνο και συμμαθητή του Νίκου Σκαλκώτα), με τον οποίο ωστόσο ο Δυμιώτης είχε πάρει μαθήματα σύνθεσης από το 1984-85.
     Η τελευταία φάση των σπουδών του Δυμιώτη ήταν το 1987-1993, στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον των ΗΠΑ, όπου πήρε διδακτορικό δίπλωμα στη σύνθεση. Χάρις σε μία από τις πολλές υποτροφίες που είχε λάβει, το 1993 ακολούθησε ανώτερα μαθήματα σύνθεσης στην Μουσική Σχολή Άσπεν, με τον διευθυντή της σχολής, τον ελληνικής καταγωγής συνθέτη Γιώργο Τσοντάκη (George Tsontakis). Τους δεσμούς του με την μουσική ζωή της Κύπρου ανανέωσε η συμμετοχή του σε διαγωνισμό σύνθεσης για τα εγκαίνια του Πανεπιστημίου Κύπρου το 1992. Η σύνθεσή του Ακαδημαϊκή Εισαγωγή (κατά την Akademische Festouvertüre του Μπραμς) πήρε το πρώτο βραβείο και παίχτηκε τον Οκτώβριο του 1993 στην Λευκωσία.
     Η επαγγελματική σταδιοδρομία του Δυμιώτη άρχισε με ένα τριετές συμβόλαιο (1995-98) ως Λέκτωρ στο Goucher College της Βαλτιμόρης. Το 1993-95, περιμένοντας την έναρξη του συμβολαίου, ήταν στη Νέα Υόρκη, δραστήριος ως ερμηνευτής και συνθέτης. Θέλοντας όμως να έχει πολύν ελεύθερο χρόνο για την σύνθεση και την εκτέλεση, εγκατέλειψε την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Από το 1998 ζούσε στο Lutherville, έξω από την Βαλτιμόρη της Μέριλαντ, πολιτείας της πυκνά δομημένης ανατολικής ακτής, που τού παρείχε την δυνατότητα να συνεργάζεται με μουσικά σύνολα πολλών πόλεων. Έτσι, ήταν εξάρχων βιολιστής στην Συμφωνική Ορχήστρα Mid-Atlantic της πόλης Easton (της οποίας ήταν και μόνιμος συνθέτης)· έπαιζε στην Συμφωνική Ορχήστρα της Annapolis, στην Όπερα της Βαλτιμόρης, αλλά και στην Συμφωνική Ορχήστρα της πολιτείας Delaware, στην Ορχήστρα Δωματίου New Horizons, στο Κουαρτέτο Εγχόρδων Mariner, κ.α.
     Το ενδιαφέρον του για την ευρεία και αταξική διάδοση της μουσικής τον ώθησε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα "Performing Arts for Everyone" του The Kennedy Center Millenium Stage της Ουάσινγκτον, και να δίνει μαθήματα βιολιού σε δημοτικά σχολεία.
     Έργο που έγραψε την περίοδο αυτή για την Κύπρο είναι ο Ύμνος στην Αφροδίτη, σε στίχους του Ομήρου, που τού ανατέθηκε για τις τελετές ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004.
     Η Συμφωνική Ορχήστρα Mid-Atlantic παρήγγειλε στον Δυμιώτη μία σύνθεση για να παιχτεί μαζί με την Ιστορία του Στρατιώτη του Στραβίνσκυ, σε συναυλία της 22ας Μαρτίου του 2007. Στην σύνθεση αυτή, που ονόμασε ο Δυμιώτης The Soldier's Blues, "δανείστηκε" από τον Στρατιώτη του Στραβίνσκυ την ενορχήστρωση, και μελωδικά μοτίβα. Από τα Blues πήρε κλίμακες και αρμονίες. Ο Δυμιώτης ήταν παρών σε πρόβες του έργου. Η πρεμιέρα του όμως έγινε με νωπή την τραγική αίσθηση του απρόοπτου κενού, που προξένησε ο ξαφνικός του θάνατος στις 10 Μαρτίου σε αυτοκινητικό δυστύχημα, καθώς επέστρεφε από συναυλία της Ορχήστρας της Delaware στο Wilmington.

  
  Καίτη Ρωμανού

• 

  Λεβίδου, Κατερίνα

     Η Κατερίνα Λεβίδου σπούδασε μουσικολογία, πιάνο και ανώτερα θεωρητικά στην Ελλάδα (ΕΚΠΑ και Εθνικό Ωδείο). Στη συνέχεια έλαβε τον τίτλο Master of Music (MMus) από το King’s College London με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση και διδακτορικό τίτλο (DPhil) από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (λαμβάνοντας υποτροφία του Ismene Fitch Foundation καθώς και το βραβείο Vice-Chancellor’s Fund Award). Μεταξύ 2007 και 2011 ήταν ερευνήτρια (Junior Research Fellow) στο κολέγιο Christ Church του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το ακαδημαϊκό έτος 2011–2012 υπήρξε ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Λωζάννης (με υποτροφία της Ελβετικής Κυβέρνησης), ενώ το 2012–2013 υπήρξε εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης στο ίδιο πανεπιστήμιο (με την υποστήριξη χορηγίας από το Igor Stravinsky Foundation). Επίσης, το 2014–2015 εργάστηκε ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια για το ερευνητικό πρόγραμμα Η Έντεχνη Δυτική Μουσική στην Περίοδο της Κρίσης: Μια Διεπιστημονική Μελέτη του Σύγχρονου Ελληνικού Πολιτισμού και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης (ΑΡΙΣΤΕΙΑ II – ΕΚΠΑ), στο πλαίσιο του οποίου μελέτησε φεστιβάλ έντεχνης δυτικής μουσικής στην σύγχρονη Ελλάδα. Από το 2014 είναι Επισκέπτρια Ερευνήτρια (Visiting Research Fellow) στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του King’s College London, ενώ παράλληλα διδάσκει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Μουσικολογία» του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
     Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν πτυχές της ρωσικής και της ελληνικής μουσικής, ιδιαίτερα του 20^ού και του 21^ου αιώνα, ζητήματα μοντερνισμού, εθνικισμού, μετανάστευσης, πολιτικής, πνευματικότητας, ταυτότητας, αισθητικής και μουσικών φεστιβάλ. Έχει δημοσιεύσει μελέτες για τον νεοκλασικισμό του Στραβίνσκι και τον Ευρασιανισμό, τους 36 Ελληνικούς Χορούς για Ορχήστρα του Νίκου Σκαλκώτα, την πρόσληψη της ελληνικής αρχαιότητας στη μουσική από τον 19^ο αιώνα, ενώ έχει γράψει και λήμματα για το Grove Music Online. Στις πρόσφατες δημοσιεύσεις της περιλαμβάνεται ο συλλογικός τόμος Musical Receptions of Greek Antiquity: From the Romantic Era to Modernism (Cambridge Scholars Publishing, 2016), για τον οποίο έχει συγγράψει μελέτη που αφορά την όπερα Φλογερός Άγγελος του Σεργκέι Προκόφιεφ. Από το 2008 είναι μία εκ των κεντρικών συντονιστών του Study Group for Russian and Eastern European Music του British Association for Slavonic and East European Studies, στο πλαίσιο του οποίου έχει διοργανώσει πολυάριθμα διεθνή συνέδρια.

• 

  Μπελώνης, Γιάννης

     Διδάκτωρ Μουσικολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάζεται στην Εθνική Λυρική Σκηνή ως Ενορχηστρωτής και Υπεύθυνος της Μουσικής της Βιβλιοθήκης. Παράλληλα, διατελεί αρχισυντάκτης του μουσικολογικού περιοδικού Πολυφωνία [από την ίδρυση του εντύπου το 2002 (www.polyphonia.gr)] και μέλος της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρείας, ενώ από το 2007 συμμετέχει ως πιανίστας στις συναυλίες της Λαϊκής Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης». Ειδικεύεται σε θέματα ελληνικής μουσικής, με επίκεντρο το έργο των συνθετών της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής.
     Αποφοίτησε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1998 ως αριστούχος και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα: «Η μουσική δωματίου του Μανώλη Καλομοίρη» (2004). Αμέσως μετά (2004-2013), δίδαξε ως επιστημονικός συνεργάτης στο Τμήμα «Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής» του Τ.Ε.Ι. Ηπείρου, ενώ την περίοδο 2008-2010 εργάστηκε στην εφημερίδα Real News ως μουσικοκριτικός.
     Η μονογραφία του με τίτλο Η μουσική δωματίου στην Ελλάδα στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα: Η περίπτωση του Μάριου Βάρβογλη (1885-1967), που εκδόθηκε το 2012 από το Κέντρο Ελληνικής Μουσικής, έλαβε την τιμητική διάκριση «Μουσικολογικού Συγγράμματος» από την Ένωση ελλήνων κριτικών Θεάτρου και Μουσικής. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ενώ έχει λάβει μέρος ως εισηγητής σε πολυάριθμα διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
     Τέλος, έχει συμμετάσχει σε διάφορες μουσικές και θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Νέα Υόρκη, Σικάγο, Τόκυο, Κάννες, Γιοχάνεσμπουργκ, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη και αλλού) ως  ενορχηστρωτής κι ως πιανίστας, συνεργαζόμενος με αρκετούς έλληνες και ξένους συνθέτες. 

• 

  Ξεπαπαδάκου, Αύρα

     Η Αύρα Ξεπαπαδάκου είναι διδάκτωρ και ερευνήτρια μουσικολογίας και θεατρολογίας. Έχει υπηρετήσει ως λέκτωρ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και έχει διδάξει ως συμβασιούχος στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου με αντικείμενο την όπερα, το θέατρο και τη μουσική. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στη μουσικοθεατρική ζωή του 19^ου και 20^ού αιώνα, για την οποία έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα και μελέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

     Η μονογραφία της Παύλος Καρρέρ (Αθήνα: Fagotto, 2013) βραβεύθηκε το 2016 με το βραβείο καλύτερου μουσικολογικού συγγράμματος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Προσφάτως κυκλοφόρησε η έκδοση ‘Interspersed with Musical Entertainment’. Music in Greek Salons of the 19th Century (Αθήνα: Κέντρο Ελληνικής Μουσικής, 2017), την οποία υπογράφει από κοινού με τον Αλέξανδρο Χαρκιολάκη.

     Υπήρξε μέλος της κύριας ερευνητικής ομάδας του Ερευνητικού Προγράμματος «Χρυσαλλίς» (Πρόγραμμα Θαλής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2012-2015), επιστημονική υπεύθυνη του ερευνητικού προγράμματος Archivio, που αφορούσε στο αρχείο του Romeo Castellucci και της Socìetas Raffaello Sanzio (2013-2014), και μέλος της κύριας ερευνητικής ομάδας του προγράμματος ARCH-Αρχειακή Έρευνα και Πολιτιστική Κληρονομιά. Το αρχείο της Socìetas Raffaello Sanzio (2014-2015). Σήμερα είναι υπεύθυνη τεκμηρίωσης στο αρχείο του Romeo Castellucci και της Socìetas Raffaello Sanzio. Χάρη στην εργασία της ερευνητικής αυτής ομάδας, το αρχείο της Socìetas Raffaello Sanzio αναγορεύθηκε εθνική συλλογή εξέχουσας πολιτιστικής σημασίας από το Ιταλικό Υπουργείο Πολιτισμού (2015). Τα πορίσματα της ερευνητικής της εργασίας στο αρχείο αυτό έχουν δημοσιευθεί με τη μορφή άρθρων και έχουν ανακοινωθεί σε διεθνή συνέδρια. Σε συνεργασία με την Έλενα Παπαλεξίου, έχει επιμεληθεί και προλογίσει τον ογκώδη τόμο Origins. The Theatre Archive of Socìetas Raffaello Sanzio, στον οποίο αποτυπώνεται το σύνολο των εργασιών τους.

     Την άνοιξη του 2015 έλαβε υποτροφία και πραγματοποίησε έρευνα στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας-Σακραμέντο, ενώ το 2016 τιμήθηκε με υποτροφία του προγράμματος “Balzan” στο πεδίο της μουσικολογίας [Towards a global history of music], στο πλαίσιο του οποίου διοργάνωσε τη συνεδρία “Greece: A cultural crossroads between East and West” στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (2016) και διεξήγαγε έρευνα στο Ινστιτούτο Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης (2017).
  
  

  http://www.arch-srs.com

  https://crete.academia.edu/AvraXepapadakou

• 

  Σακαλλιέρος, Γιώργος

  Ο Γιώργος Σακαλλιέρος είναι επίκουρος καθηγητής ιστορικής μουσικολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με έμφαση στη μελέτη της νεοελληνικής μουσικής (19ος-20ος αι.). Είναι διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (2005), αριστούχος απόφοιτος του αντίστοιχου Τμήματος του Α.Π.Θ. (1996), καθώς και διπλωματούχος σύνθεσης, ανωτέρων θεωρητικών (τάξη Α. Μπαλτά) και κιθάρας από το Ωδείο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης. Έχει πραγματοποιήσει επιστημονικές ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια μουσικολογίας και ελληνικής φιλολογίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει εκτενή αριθμό ελληνικών και ξενόγλωσσων επιστημονικών δημοσιεύσεων, ενώ συνεργάστηκε, ως συγγραφέας λημμάτων για την ελληνική μουσική, με το Grove Music Online. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Γιάννης Κωνσταντινίδης (1903-1984). Ζωή, έργο και συνθετικό ύφος (Θεσσαλονίκη: University Studio Press, 2010). Το συνθετικό του έργο περιλαμβάνει περίπου 35 τίτλους, μεταξύ αυτών έργα για ορχήστρα, μουσικής δωματίου, για σόλο όργανα και για χορωδία. Έλαβε το Α΄ Βραβείο του 1ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Σύνθεσης "Δημήτρης Δραγατάκης" της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών το 2003. Είναι τακτικό μέλος της Διεθνούς Μουσικολογικής Εταιρίας (IMS), της Εταιρίας Διεπιστημονικής Μουσικολογίας (SIM), της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Μουσικολογικής Εταιρίας.

• 

  Σειραγάκης, Μανώλης

  Ο Μανώλης Σειραγάκης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και Επίκουρος Καθηγητής Θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Έχει συγγράψει λήμματα για την διαδικτυακή έκδοση του μουσικού λεξικού The New Grove Dictionary of Music and Musicians (Grove Music Online), καθώς έχει ασχοληθεί με θέματα που συνδέουν τη μουσική με το θέατρο. Έχει διοργανώσει τρία επιστημονικά συνέδρια: για την ελληνική Οπερέτα (Θεσσαλονίκη 2011), την μουσική στις σύγχρονες παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Ελλάδα (Ρέθυμνο 2012) και την Επιθεώρηση ως θεατρικό είδος (Ρέθυμνο 2015). Η διατριβή του με θέμα Το ελαφρό μουσικό θέατρο στη μεσοπολεμική Αθήνα (1922-1940) εκδόθηκε το 2009 σε δύο τόμους από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Στις πρόσφατες δημοσιεύσεις του περιλαμβάνεται η μελέτη «Mediterranising the Composer of the North: Richard Wagner, Contantinos Christomanos and the Early Modern Greek Theatre» ενταγμένη στο συλλογικό τόμο Naomi Matsumoto (ed.), Staging Verdi and Wagner Operas, Brepols (Turnhout, Belgium), 2015. Στο Πανεπιστήμιο Κρήτης εποπτεύει τρεις διατριβές: για τα μεσοπολεμικά λιμπρέτα ελληνικής και γαλλικής Οπερέτας (Εύη Νικήτα), το Stand-upcomedy στην Ελλάδα (Αντώνης Ηλιάδης) και το θέατρο στην Κρήτη κατά τον 20ό αιώνα (Άννα Τζανιδάκη). Από το 2013 είναι συνιδρυτής στο Θέατρο και το Φεστιβάλ Αντίβαρο που γίνεται κάθε Σαρακοστή στο Ρέθυμνο.

• 

  Σισιλιάνος, Γιώργος

  Σισιλιάνος, Γιώργος
  
     O Γιώργος Σισιλιάνος (1920-2005) είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μουσικού μοντερνισμού στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε ανώτερα θεωρητικά με τους Κώστα Σφακιανάκη, Μάριο Βάρβογλη και Γεώργιο Σκλάβο. Aπό το 1951 έως το 1953 φοίτησε στην Ακαδημία Santa Cecilia στη Ρώμη, με καθηγητή τον Ildebrando Pizzetti (Δίπλωμα σύνθεσης, 1953). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία ήρθε σε επαφή με τη μουσική του Béla Bartók και των συνθετών της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης, γεγονός αποφασιστικής σημασίας για τη μετέπειτα πορεία του, αφού τον οδήγησε στην απόφαση να στραφεί στα σύγχρονα μουσικά ρεύματα. Μετά τις σπουδές του στην Ιταλία, πήγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε ως ακροατής την τάξη σύνθεσης του Tony Aubin στο Conservatoire National (1953-54) και στη συνέχεια στην Αμερική όπου παρακολήθησε τις τάξεις των Walter Piston στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Boris Blacher στο Tanglewood και Vincent Persichetti στη Σχολή Juilliard της Νέας Υόρκης (1955-56). Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο έπαιξε η γνωριμία του Σισιλιάνου στις Ηνωμένες Πολιτείες με τον Δημήτρη Μητρόπουλο, ο οποίος μάλιστα παρουσίασε αργότερα (Μάρτιος 1958) σε πρώτη εκτέλεση την Πρώτη Συμφωνία, έργο 14 (1956) του συνθέτη με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης.

     Το 1956 ο Σισιλιάνος εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες συνθέτες που χρησιμοποίησαν σύγχρονα μουσικά ιδιώματα. Η συνολική μουσική του παραγωγή αριθμεί 63 έργα και περιλαμβάνει όλα τα είδη: συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, μουσική για πιάνο, κύκλους τραγουδιών, όπερα, μπαλέτο, σκηνική μουσική, κ.ά.
     Παράλληλα με την συνθετική του εργασία ο Σισιλιάνος συμμετείχε ενεργά στη δημόσια μουσική ζωή. Διετέλεσε Προϊστάμενος των Μουσικών Εκπομπών του άλλοτε Ε.Ι.Ρ. (1960-62), Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Μουσικής του Υπουργείου Παιδείας (1963-64), Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Εταιρείας Σύγχρονης Μουσικής και του Ελληνικού Συνδέσμου Σύγχρονης Μουσικής (1964-68 και 1965-69, αντίστοιχα), Διευθυντής Μουσικών Εκπομπών του Ε.Ι.Ρ.Τ. (1974), μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1976-79 και 1980-81, αντίστοιχα), Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών (1981-89), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ε.Ρ.Τ. (1987-88) και Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Ε.Λ.Σ. (1990-94).
     Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ο Σισιλιάνος απέσπασε σημαντικές διακρίσεις. Το 1962 κέρδισε για το Κουαρτέτο εγχόρδων, αρ. 3, έργο 15, το 3ο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Κουαρτέτου της Λιέγης, ενώ δύο φορές επελέγησαν έργα του για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στα Φεστιβάλ της Διεθνούς Εταιρείας Σύγχρονης Μουσικής (Στάσιμον Β’, έργο 25, Μαδρίτη, 1965 και Προοπτικές, έργο 26, Πράγα, 1967). Ακόμα τιμήθηκε για τη συνολική του προσφορά με τα εξής μετάλλια και βραβεία: Cavaliere “Al merito della Republica Italiana” (Ρώμη, 1962), Chevalier des Arts (Παρίσι, 1990), Βραβείο Herder (Βιέννη, 1991), Βραβείο της Ειρήνης Γ. Παπαϊωάννου της Ακαδημίας Αθηνών (1994). Το 1999 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
     Στο έργο του Γιώργου Σισιλιάνου διακρίνονται τρεις περίοδοι. Η πρώτη περίοδος κατά την οποία ακολουθεί τονικά και τροπικά ιδιώματα, περιλαμβάνει τα έργα που γράφτηκαν μέχρι το 1953, χρονιά ολοκλήρωσης των σπουδών του στην Ιταλία, όταν ακόμα πίστευε ότι το μέλλον της ελληνικής μουσικής βρισκόταν «στο σημείο όπου το Βυζαντινό Εκκλησιαστικό Μέλος διασταυρώνεται με το Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι». Mε το Κοντσέρτο για Ορχήστρα, έργο 12 (1954), που αποτελεί την πρώτη προσέγγιση του συνθέτη με τη δωδεκάφθογγη μέθοδο, εγκαινιάζεται η δεύτερη περίοδος, η οποία χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση και τον πειραματισμό γύρω από τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα (δωδεκαφθογγισμός, σειραϊσμός, μετασειραϊκές τεχνικές, ηλεκτρονική μουσική) και διαρκεί περίπου 25 χρόνια. Η Μελλιχόμειδη, έργο 44 (1980), σηματοδοτεί το πέρασμα στην τρίτη περίοδο της συνθετικής του δημιουργίας, κατά την οποία ο Σισιλιάνος πραγματοποιεί μια συνειδητή στροφή σε ένα μελωδικότερο και πιο εύληπτο ιδίωμα.

  Βάλια Χριστοπούλου, Μουσικολόγος

• 

  Χαρκιολάκης, Αλέξανδρος

  Ο Αλέξανδρος Χαρκιολάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο και στο Πανεπιστήμιο του Sheffield. Επιμελήθηκε μαζί με τον Νίκο Μαλιάρα την έκδοση του συλλογικού τόμου Μανώλης Καλομοίρης - 50 χρόνια μετά. Αφιέρωμα στη συμπλήρωση μισού αιώνα από το θάνατο του συνθέτη, η οποία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Fagotto, ενώ ήταν ο επιμελητής της έκδοσης Η αυτοβιογραφία και το αρχείο του Αλέκου Ξένου, για τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη. Επίσης, επιμελήθηκε σε συνεργασία με τον Χάρη Λαβράνο το βιβλίο Πηγές μουσικής πληροφόρησης και πληροφοριακή παιδεία, για τις εκδόσεις Fagotto. Έχει εργαστεί στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» ως μουσικολόγος και υπεύθυνος εκπαιδευτικών προγραμμάτων, ενώ τον Ιανουάριο του 2013 ανέλαβε τη διεύθυνση της Μουσικής Βιβλιοθήκης «Erol Üçer» καθώς και τη θέση του λέκτορα ιστορικής μουσικολογίας στο ερευνητικό κέντρο για τη μουσική ΜΙΑΜ στο Istanbul Technical University. Τον Μάιο του 2017 επέστρεψε στην Αθήνα για να αναλάβει τη θέση του Διευθυντή του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής».